In the face of pressing challenges such as the climate crisis, housing shortages and urban densification, cities must adapt - but without losing sight of their identity. This new series from CAST explores the question: what if we stop demolishing and start revaluing what already exists? Instead of correcting the past through new construction, we shift the focus to recognising the architectural and cultural significance of our built environment and build on it with care. With this new series, we invite reflections, critiques and concrete examples from both near and far: how are others rethinking transformation, redefining value and putting the idea of ‘don't demolish’ into practice?

We invited the initiative 'Architects Climate Action Network! Netherlands' to share how they are collectively working for a better present and future. This article is in both Dutch and English.

1. Wat bracht jullie in actie? 
Welke urgentie voelden jullie binnen de discipline en wat heeft jullie aangezet tot een meer activistische houding? 

De kiem voor het Architects Climate Action Network Nederland (ACAN NL) werd gelegd in de herfst van 2023. Tijdens een gesprek met vier collega's voelden we de noodzaak daartoe groeien, omdat de wetenschappelijke bewijzen zich opstapelen: de gevolgen zijn catastrofaal als we niet radicaal iets veranderen aan de manier waarop we leven. Kijkend naar onze sector, hoe we architectuur beoefenen, zagen we die verandering niet gebeuren. We beseften dat doorgaan met de gebruikelijke gang van zaken gewoonweg onhoudbaar is. Dit besef werd nog sterker toen we meer betrokken raakten bij de duurzaamheidsgroepen binnen de architectenbureaus waar we werken, waar we begrepen dat de uitdagingen die voor ons liggen een mate van complexiteit hebben die samenwerking met anderen op een veel grotere schaal vereist. Voor sommigen werd het soms zelfs moeilijk om ons werk uit te voeren, omdat we ons zo sterk bewust waren van onze medeplichtigheid aan een destructief systeem, of dat nu komt door habitatvernietiging, overmatige commerciële ontwikkeling, onnodig hoge emissies of impact op mensenlevens.

We realiseerden ons dat we de gewenste verandering van ons moest komen, dat er een beweging nodig was van individuen binnen de sector, onafhankelijk van welke organisatie, of welk bureau dan ook, die samenwerkten om die verandering in gang te zetten. We wilden ook collega’s buiten onze kantoren bereiken, echt eerlijke gesprekken met elkaar voeren, middelen, vaardigheden, methoden en kennis delen, greenwashing en schadelijke praktijken aan de kaak stellen en ons beroep op het meest systemische niveau heruitvinden.

1. What led you to take action?
What urgency did you feel within the architectural profession, and what made you shift – or ‘radicalise’ – towards a more activist stance? 

The seeds of the Architects Climate Action Network Netherlands were sown in Autumn 2023, from a shared realisation during a conversation among four colleagues: the overwhelming scientific consensus sets out catastrophic consequences, unless there is a radical shift in the way we live on this planet. We looked at our industry, how we practice architecture, and failed to see such a shift materialising. We became aware that continuing with business-as-usual is just untenable. This awareness became even stronger as we got more involved in the sustainability groups within our offices, where we understood that the challenges ahead have a degree of complexity that requires cooperation with others on a much larger scale. For some, at times it became difficult to even perform the work we were required to do, as we fully realised our complicity in a system that still operates destructively, whether that be due to habitat destruction, excess commercial development, unnecessarily high emissions, or impact on human lives.

We realised that we needed to embody the shift we wanted to see, and felt what was needed was a movement of individuals within the industry, independent from any organisation, working together to set that shift in motion. We wanted to reach out to our colleagues beyond the limits of our offices, to have some really honest conversations amongst each other, to share resources, skills, methods and knowledge, to call out greenwashing and harmful practices, and to reimagine our profession at its most systemic level.

2. Welke structurele uitdagingen zie jullie in het beroep?
Van wetgeving en vergoedingen tot werkcultuur- en houding en de rol van ontwerpers – wat moet er veranderen? 

De bouwsector staat erom bekend dat ze traag is en maar langzaam verandert. De opvatting van het risico is vreemd, omdat de focus ligt op korte termijn uitdagingen, bijvoorbeeld het aanpakken van nationale regelgeving, in plaats van op de catastrofale gevolgen die grotere afwachtendheid op de lange termijn zal hebben.

We moeten allemaal erkennen dat de bouwsector verantwoordelijk is voor 38% van de nationale CO2-uitstoot in Nederland. Dit toont aan dat de sector nog steeds sterk afhankelijk is van fossiele grondstoffen. Ideeën zoals het vaststellen van een CO2-emissiegrenswaarde die in lijn is met onze planetaire grenzen, zou radicale verandering teweegbrengen. Maar als er maar één verandering mogelijk is, dan is het wel klimaateducatie in de hele beroepsgroep. Het gebrek aan bruikbare kennis en vaardigheden is niet alleen zichtbaar in de praktijk, maar ook in het onderwijssysteem, dat dringend moet worden gemoderniseerd om toekomstige generaties toe te rusten om binnen veilige planetaire grenzen te opereren.

Bovendien leiden competitieve houdingen en grote ego's tot een gebrek aan uitwisseling tussen alle actoren, die vastzitten in hun professionele hokjes. Het actief opbouwen van solidariteit tussen architecten en andere beroepsgroepen is essentieel om een gemeenschappelijke taal te ontwikkelen en de transitie te versnellen. Dit brengt ons bij de kwestie van macht: wie beslissingen neemt, bepaalt uiteindelijk het verhaal van wat we nastreven. Van wetgeving gebaseerd op korte termijn verkiezingscycli tot patriarchale dynamiek op de werkvloer en 'tech-bro'-miljardairs die floreren op onze steeds groeiende consumptie, het is de hoogste tijd dat we onze invloed terugnemen en de gebouwde omgeving hervormen vanuit een zorgperspectief. De klimaatcrisis is een politieke kwestie en kan daarom niet met technologische oplossingen worden opgelost. Er is een collectieve paradigmaverschuiving nodig. ACAN heeft de uitdagingen waar onze sector voor staat teruggebracht tot drie doelen: Nu Decarboniseren, Ecologische Regeneratie en Culturele Transformatie.

2. What structural challenges do you see in the profession?
From legislation and fees to office culture and attitude and the role of designers – what needs to change?

The building industry is notoriously inert and adverse to change. It carries a strange perception of risk, whereby focus is on short-term challenges, for example, addressing national regulations, instead of the catastrophic consequences that larger inaction will cause in the long-term.

We must all recognise that the construction sector accounts for 38% of national carbon emissions in the Netherlands. This shows that the industry is still deeply reliant on fossil fuels. Ideas such as setting an embodied CO2e/m2 limit in line with our planetary boundaries would force radical change. Yet, if there was only one change we could make, it would be climate literacy training across the whole profession. The lack of useful knowledge and skills is visible not only in practice, but in the education system as well, which should urgently be updated to equip the future generations for operating within safe planetary boundaries.

Furthermore, competitive attitudes and large egos lead to a lack of sharing between all actors, who remain stuck in their professional silos. Actively building solidarity among architects and other professions is key to developing a common language and accelerating the transition. This leads us to the issue of power: who takes decisions ultimately becomes who controls the narrative of what we’re pursuing. From legislation based on short-term electoral cycles, to patriarchal workplace dynamics, to ‘tech-bro’ billionaires who thrive on our ever growing consumption, it’s high time we reclaim our agency and reform the built environment from a perspective of care. The climate crisis is a political matter, and therefore cannot be solved with technological solutions. There needs to be a collective shift in paradigm. ACAN has boiled the challenges faced by our industry down to three aims: Decarbonise Now, Ecological Regeneration, and Cultural Transformation.

3. Hoe is ACAN georganiseerd?
Wat werkt, wat niet, en wat hebben jullie tot nu toe geleerd?

Bij ACAN sluit je je aan als persoon: we zijn allemaal individuen met een gemeenschappelijk doel, ongeacht het bedrijf waar we voor werken. We organiseren ons in een sociocratie, een gedecentraliseerd systeem waar gezamenlijk gedefinieerde rollen, mandaten en een reeks gedeelde waarden ons snelheid, verantwoording en transparantie bieden. We putten uit verschillende milieubewegingen, waarvan de democratische, participatieve en inclusieve manieren van organiseren nuttig zijn geweest bij het vormgeven van onze interne cultuur. De externe cultuur is breder dan die van sommige andere brancheorganisaties. Zo delen we kennis en organiseren we denktanksessies, maar we nemen ook deel aan protesten, stunts en tactieken die geïnspireerd zijn door andere activistische groepen. Dit is lastig, maar het onderscheidt ACAN van andere organisaties.

We hebben momenteel vier themagroepen: Circular & Natural Materials, Existing Buildings, Ecological Regeneration, Reimagining Practice & Education, waaruit de acties voortkomen en die regelmatig bijeenkomen. Er zijn ook steungroepen voor de beweging. De meesten van ons hebben een fulltime baan in de architectuursector en wijden hun vrije tijd aan ACAN voor een gezamenlijk doel, wat niet altijd even makkelijk is in een overbelaste sector. Een van de grootste belemmeringen voor deelname die we zien, is dat architecten zichzelf vaak als een 'elite' beschouwen, enigszins verwijderd van politiek, arbeid en extractieve dynamiek. Dit houdt ons gevangen in de esthetische en conceptuele 'kunst' van architectuur in plaats van dat we ons bezighouden met de systemen die eraan ten grondslag liggen. Tegen bepaalde aspecten van activisme is bijna weerstand, merken we, vanwege de vermeende risico's rond wat als professioneel wordt beschouwd. Maar het Overton-venster verschuift: wat vandaag als radicaal wordt beschouwd, kan over vijf jaar zomaar de standaard zijn.

3. How is ACAN in the Netherlands organised?
What works, what doesn’t, what have you learned?

In ACAN you enter as a person: we are all individuals that share a common aim, no matter what company we work for. We organise in a sociocracy, a decentralised system where co-defined roles, mandates and a set of shared values allow us speed, accountability and transparency. We draw from different environmental movements, which democratic, participatory, inclusive ways of organizing have been useful in setting up our internal culture. The external culture is broader than some other industry groups. For example, we do have knowledge sharing and think-tank sessions, but we also get involved in protests, stunts and tactics inspired by other activist groups. This is difficult, but it sets ACAN apart from other organisations.

We currently have four thematic groups, Circular & Natural Materials, Existing Buildings, Ecological Regeneration, Reimagining Practice & Education, from which the actions emerge and who meet on a regular basis. There are also movement support groups. Most of us have full-time jobs in the architecture sector and dedicate our free time to ACAN for a shared cause, which isn’t always easy in an overworked industry. One of the biggest barriers to participation we see is that architects tend to think of themselves as an “elite”, somewhat removed from politics, labour and extractive dynamics. This traps us into the aesthetic and conceptual “art” of architecture instead of rooting us in the systems at its foundation. There is almost a resistance to engage in certain aspects of activism due to perceived risks around what is deemed professional. But the Overton window shifts: what is deemed radical today may well be considered standard in five years time.

4. Hoe verhoudt ACAN! NL zich tot ACAN UK en de HouseEurope! campagne?
En waarom is het belangrijk om samen en ‘over de grens’ te werken?

Het is belangrijk om te benadrukken dat ACAN een internationaal netwerk is: de Nederlandse afdeling is een van dertien - de meest recente is ACAN DRC. Een internationaal netwerk biedt enorme kracht: we kunnen niet alleen geconfronteerd worden met en leren van verschillende realiteiten die vooroordelen aanwakkeren en blinde vlekken opvullen, en we kunnen samenwerken in grote internationale campagnes. Voorbeelden hiervan zijn onze Anti-Demolition campagne, actief in negen landen; onze COP-campagnes, die onze vertegenwoordigers bewust maken van het feit dat de industrie dringend klimaatactie eist; en de collectieve oproepen tot actie, waarvan de meest recente een oproep is aan onze collega's en professionele instellingen (zoals de BNA) om onder andere een staakt-het-vuren in Gaza te eisen en de instrumentalisering van ons beroep voor politiek en cultureel geweld af te wijzen. Onze alliantie stelt ons in staat om ideeën wereldwijd te delen en deze te vertalen naar onze lokale context. De impact van onze projecten op klimaat- en biodiversiteitscrises en -politiek heeft immers gevolgen die veel verder reiken dan alleen Nederland.

Dit is ook de reden dat we een van de nationale organisatoren zijn geworden van HouseEurope!, het grootste Europese burgerinitiatief (ECI) ooit om renovatie te stimuleren en een einde te maken aan onrechtvaardige, onnodige sloop. Wij steunen HouseEurope! omdat de doelstellingen ervan direct aansluiten bij onze themagroep Existing Buildings: het invoeren van belastingvoordelen voor renovaties, het dringend verminderen van CO2-uitstoot en afval, het voorkomen van winstgedreven sloop ten koste van lokale gemeenschappen, en het waarborgen dat de woningbehoefte vanuit een sociaal, economisch en ecologisch perspectief wordt aangepakt. We verzamelen daarom vóór februari 2026 een miljoen handtekeningen en roepen iedereen op om ons te helpen dit doel te bereiken door vandaag nog het ECI te ondertekenen. We maken ons grote zorgen over de onnodige en paradoxale sloop die ook Nederland teistert. Daarom is onze volgende stap het creëren van een SloopAtlas, een voorbeeld hiervan is de Atlas van ACAN Zweden, waaraan alle burgers kunnen bijdragen. Door het probleem bloot te leggen en lokaal verhalen te verzamelen, creëert de Atlas een visueel argument voor nationale beleidswijzigingen en versterkt het lokale groepen met alternatieven en verzet tegen speculatiegedreven herontwikkeling.

4. How do you relate to ACAN UK and the HouseEurope! campaign? 
And why is it important to collaborate, and work across borders?

It’s important to note that ACAN is an international network: the Dutch chapter is one of thirteen - the most recent being ACAN DRC. There is huge strength in having an international network: not only can we be confronted and learn from different realities that shake biases and fill any blind spots, we can collaborate across borders in large international campaigns. Examples of these are our Anti-Demolition campaign, active in nine countries; our COP campaigns, making our representatives aware that the industry is demanding urgent climate action; and the collective calls for action, the latest being a call to our peers and professional institutions (such as the BNA) to demand, amongst other things, a ceasefire in Gaza and to reject the instrumentalisation of our profession for political and cultural violence. Our alliance allows us to share ideas on a global scale, and translate them to our local contexts. Afterall, the impacts of our projects on climate and biodiversity crises and politics have repercussions well beyond the Netherlands alone.

It’s with this spirit that we have become one of the national organisers for HouseEurope!, the largest European Citizens initiative (ECI) ever to boost renovation and end unjustified demolition. We support HouseEurope! because its aims are directly aligned with our Existing Buildings thematic group: introduction of tax incentives on renovations, urgent decrease of carbon emissions and waste, prevention of profit-driven demolition at the expense of local communities, ensuring the housing need is tackled from a social, economic and ecological perspective. We are therefore collecting one million signatures by February 2026, and we call on everyone to help us in reaching this goal by signing the ECI today. We are deeply concerned by the unnecessary and paradoxical demolition that plagues the Netherlands, too. That is why our next step will be to create a Demolition Atlas, an example being ACAN Sweden' s Atlas, to which all citizens can contribute. By exposing the problem and gathering local stories, the Atlas will create a visual argument for national policy change, and empower local groups with alternatives and to resist speculation-led redevelopment.

5. Welke verschillen merken jullie op tussen landen (en generaties)? 
Hoe ga je om met verschillende culturele, politieke, enz. contexten? Hoe is het taalgebruik van invloed? Wat kun je ook leren van de verschillende situaties? 

We willen deze vraag op twee niveaus beantwoorden. Op internationaal netwerkniveau kunnen de verschillen tussen de perspectieven van ACAN-netwerken opvallend zijn. Zo proberen we in Nederland biobased materialen toegankelijk te maken voor de bredere bevolking, terwijl ze in de Democratische Republiek Congo moeite hebben om de middenklasse te overtuigen, omdat natuurlijke materialen door de allerarmsten worden gebruikt. Een ander exemplarisch voorbeeld zijn de campagnes tegen ontbossing in Nigeria en de Scandinavische landen: terwijl wij hier druk bezig zijn met het stimuleren van een houtbouwrevolutie, roepen onze collega's op om hun (inheemse) bossen te beschermen tegen schade door commerciële investeringen, in een poging om de natuur en biodiversiteit te behouden. Ons bewust zijn van deze verschillen helpt ons ook om campagne te voeren vanuit het perspectief van klimaatrechtvaardigheid, verder dan wat nu als "duurzaam" wordt beschouwd.

Op lokaal niveau hebben we er bewust voor gekozen om de voertaal van ACAN NL Engels te houden. We willen verder kijken dan de gevestigde namen van degenen die duurzamer werken, en de basis(grassroots) van de architectuurpraktijk bereiken: de meer gemotiveerde, meer internationale, jongere generatie architecten, die mogelijk een andere opleiding heeft genoten en snel echte verandering wil zien. Dat is onze kracht. De verscheidenheid aan leeftijden, achtergronden en ervaringen biedt een breed scala aan referenties voor wat mogelijk is, praktijken en uitdagingen.Oftewel een breed spectrum aan denkbare alternatieven, die we vervolgens in de Nederlandse context plaatsen en omzetten in lokale, nationale campagnes. Dit is belangrijk voor ons, omdat het meeste van wat we tegenwoordig bouwen impact heeft op arbeid, natuur en politiek op plekken die erg ver van ons vandaan liggen.

5. What differences do you notice across countries (and generations)?
How do you deal with different cultural, political, etc. contexts? How is the use of language of influence? Also what can you learn from the different situations?

We’d like to answer this question on two levels. On the international network level, the differences between ACAN networks’ perspectives can be striking. For example, while here in the Netherlands we are trying to make biobased materials accessible to the wider population, in the DRC they struggle to entice the middle class, as natural materials are utilized by the poorest. Another exemplary case is the anti-deforestation campaigns taking hold in Nigeria and the Nordics: while we are busy pushing for a mass timber construction revolution here, our fellow colleagues are calling for their (native) forests to be protected from commercial investment damage, in an effort to conserve wildlife and biodiversity. Being aware of these differences helps us campaign from a climate justice perspective too, beyond what’s deemed “sustainable” now.

On our local chapter level, we have made the conscious decision of keeping ACAN NL’s working language in English. This has allowed ACAN to get beyond the established names of those practicing more sustainably, reaching the very grassroots of architecture practice: the more motivated, more international, younger generation of the architecture workforce, who may have received a different type of education, and wants to see real change happen fast. This is our strength. The variety of ages, backgrounds and , experiences offer a wide range of references for what is possible, practices, challenges, allowing us a broad spectrum of imaginative alternatives, which we then root back in the Dutch context and transform into local, national campaigns. This is important to us, as most of what we build nowadays has impacts on labour, nature and politics in places that are far, far away from us.

6. Hoe zien jullie de toekomst van ACAN en haar potentieel om veranderingen teweeg te brengen binnen het beroep (en daarbuiten)?

Uiteindelijk is ons doel om op een betekenisvolle manier bij te dragen aan het hervormen van onze praktijk, zodat architectuur geen planetaire grenzen overschrijdt, zoals nu het geval is. Een belangrijk punt is daarbij het veranderen van het regelgevingskader. Het succes en de toekomst van ACAN hangen echter uiteindelijk af van de energie van haar leden. Hoewel het aantal actieve leden sterk wordt beïnvloed door onze structuur en onze vrijwillige basis, nadert het totale ledenaantal langzaam de honderden. We hopen verandering op alle niveaus teweeg te brengen door onze slagkracht te vergroten, bewegingen te ondersteunen die soortgelijke doelen nastreven en de acties van andere professionals in de gebouwde omgeving te integreren. We bereiken onze doelen echter niet als we alleen in Nederland succesvol zijn. We kijken ernaar uit om ook over de grenzen heen sterkere solidariteit te creëren.

We zien ACAN verandering in de sector teweegbrengen door middel van spot-on handelen en strategische druk. Door een eerlijk licht te werpen op de systemische problemen van de sector, door in gesprek te gaan met het publiek, door allianties te creëren over professionele silo's heen en door te lobbyen voor verandering op beleidsniveau. Onze toekomst zal eruit bestaan om individuen te blijven stimuleren om vanuit de basis een verschuiving te creëren, en door mensen het vertrouwen en de kanalen te geven om zich uit te spreken, zelfs wanneer onze stemmen trillen, actie te ondernemen en kennis vrijelijk te delen. We willen dat ACAN NL breed herkenbaar wordt als een beweging waar iedereen welkom is en zijn of haar draai kan vinden. We roepen iedereen op die zich betrokken, maar ook machteloos voelt, om zich in te zetten en te beseffen dat wij zelf de sector zijn, en dat wij als burgers, professionals en experts de plicht en de macht hebben om verandering te eisen en ons beroep collectief opnieuw vorm te geven.

In navolging van de woorden van Lauren Shevills, één van de oprichters van de Britse afdeling: "ACAN moet alles zijn wat er nog niet gebeurt" in de sector.

6. How do you see the future of ACAN, and its potential to forge change within the profession (and beyond)?

Ultimately, our goal is to meaningfully contribute towards bringing our practice back within safe planetary boundaries. We need to help shift the regulatory framework. However, the success and future of ACAN ultimately relies on the energy of its members. Even though the number of active members is highly influenced by the way we are structured and our voluntary basis, the total member number is slowly approaching the hundreds. We hope to drive change at all levels by increasing our force, supporting other movements pursuing similar causes, and incorporating action from other built environment professionals. Yet, we won’t reach our goals if we are only successful in the Netherlands. We look forward to forging stronger solidarity across borders too.

We see ACAN driving change in the profession via agile action and strategic pressure. By shining an honest light on the industry’s systemic issues, engaging with the public, creating alliances across professional silos, and lobbying for change at policy level. Our future will be to continue empowering individuals to create a shift from the grassroots, giving people the confidence and channels to speak up even when our voices shake, take action, and share knowledge freely. We want ACAN NL to become widely identifiable as a movement where everyone is welcome and can find their agency. We call on all those who care deeply but feel powerless to get involved, to realise that we are the industry, and as citizens, professionals, and experts, we have the duty and power to demand change and collectively reimagine our profession.

Echoing the words of Lauren Shevills, one of the founders of the UK chapter: “ACAN needs to be everything that isn't already happening” in the industry.